Alle recensies van xxx
Gepost op: 28 december 2017
Kippenvel door bliksem
Nadat Kill'em all was uitgekomen, konden de metalliefhebbers bijna niet wachten op deze plaat. Kill em all was al steengoed, maar deze plaat is nog een tikkie beter. Het begint al met openingsnummer Fight fire with fire. Wat een kraker. Het staccato-achtige nummer beukt er enorm oplos. Het titelnummer doet hetzelfde. Hoogtepunt is echter For whom the bells tol. Wat een topper. De eerste Metallica ballad is ook op deze plaat te vinden namelijk Fade to black.
Op de B-kant wordt meteen weer doorgebeukt met Trapped under ice. Creeping death, het een na laatste nummer is ook van grote kwaliteit en live een zekerheidje. The call of the ktulu is een instrumentaaltje van grote klasse, Metallica was verder gegroeid en op weg om de grootste metal band te worden.
In de jaren '80 zijn zoveel goede platen uitgekomen. Dit is er zeker ook eentje.
Gepost op: 30 september 2017
Onzekere toekomst onthuld?
In 2002 kwam de band Flower Kings met het album Unfold the future. Een dubbel cd die best wel lang duurt. En dat is voor mij bij deze band vaak een drempel. De muziek is steengoed, maar een nummer kan heel lang worden uitgesponnen.
Neem het eerste nummer 'The truth will set you free'. Een geweldig nummer, maar wel een hele lange zit. Ruim 31 minuten zit je te luisteren naar muziek met alles erop en eraan. Wat ruig hier en daar, symfonisch, tempowisselingen en akoestisch. De band Yes komt meerdere keren voorbij. Het nummer rust wel op een heerlijke basriff. Roine Stolt perst er heerlijke solo's uit. Echter samen met de rest van de cd duurt het wel vrij lang. Maar op basis van het eerste nummer en silent inferno is het toch wel een goed album geworden. Een aanrader in het oeuvre van deze Zweedse proghelden.
Oh ja, de toekomst van deze band verandert niet echt. Om de zoveel jaar komt er een album uit en die zitten steengoed in elkaar, maar de lange zit verandert echt niet. Wat dat betreft, heeft de toekomst niets onthuld.
Nu op blauw vinyl. Erg mooi lijkt mij dat. Maar dat is nu nog toekomstmuziek.....
Gepost op: 27 september 2017
Tussen de punk
Dire Straits maakt muziek die lekker laidback is. Grappig is dat de punk heerste in de tijd dat deze plaat uitkwam. Toch was deze plaat een succes in Nederland.
Down to the waterline is een typisch Dire Straits nummer met de nasale stem van Mark Knopfler en zijn typische gitaargeluid. Het bekende nummer is natuurlijk Sultans of swing. Reikte in Nederland tot nummer tien. Echter Water of love en Six blade knife zijn ook prima te versmaden.
De lp is prima verzorgd en het vinyl klinkt prima. Een echte aanrader wanneer je hun Magnum Opus Brother in arms te soft vindt.
Gepost op: 1 juli 2017
Bij de beste live platen uit de jaren 70
Tokyo Tapes is een ware klassieker. Het album straalt enthousiasme en speelvreugde uit. Het zou ook het laatste album met Ulrich Roth zijn.
Deze sologitarist laat zich van een geweldige kant zien. Op elk nummer soleert hij net zoals Michael Schenker als een bezetene. Dat begint al bij het openingsnummer All Night Long. Hij blijft maar doorgaan, fantastisch. Dit is ook zo bij Pictured Life en Backstage Queen. Het enige puntje van kritiek is de zang van Roth op Polar Nights, dat had hij beter niet kunnen doen. De studioversie op Virgin Killer is echter ook door hem gezongen.
Daarna regent het klassiekers zoals In Trance, Fly to the Rainbow, He’s a Woman, She’s a Man, Speedy’s Coming, Steamrock Fever, Dark Lady en Robot Man. Aparte vermelding nog voor het Japanse volksliedje Kjo No Tsuki. Een ode aan de fans uit Japan.
De Scorpions promoveerden naar de hoogste divisie met deze live plaat. Hij klinkt ook als een tierelier. Ik vind deze plaat beter dan de bekende World Wide Live. Alleen daar staan bekendere nummers op.
Gepost op: 1 juli 2017
Zwaarder dan ooit!!
RJ Dio was na een kort avontuur bij Black Sabbath, het opnemen van Dehumanizer en tour, weer terug op het solonest. Hij huurde gitarist Tracy G, Jimmy Bain en natuurlijk Vinnie Appice in en begon aan de opname van Strange Highways.
Tussendoor werd Bain vervangen door Jeff Pilson (Dokken). Waarschijnlijk onder invloed van zijn bezoek aan Iommi en co is dit album eerder een bezoek aan Black Sabbath dan een uitje naar Rainbow. Log en gitzwart.
Daarna volgde ook een tour die 6 december 1993 als een verlaat Sinterklaascadeau in Vredenburg ons land aan deed. Ik was erbij. Fantastisch concert. In het begin even wennen, maar daarna er vol tegen aan. Dio goed bij stem, maar ja, wanneer niet eigenlijk?
Nu is daar een blu ray van en zelfs op vinyl is dit wonder uitgekomen. Heerlijk log en vele bekenden van Dio staan erop. Het is even wennen hoe Tracy G de oude nummers speelt. Ik vind het echter een welkome variatie. Tracy G imiteert niet, maar hij speelt de nummers wat meer op zijn manier.
Prachtig rood vinyl en een goed geluid, een aanrader.
Gepost op: 1 juli 2017
Een ogenblikje Roger versus David.
Al jaren heerst er een soort van strijd tussen fans van David Gilmour en Roger Waters. Nu is dit in de popmuziek geen nieuw verschijnsel. Er wordt al jarenlang gekibbeld tussen de fans van John Lennon en Paul McCartney.
In 1987 was de ruzie tussen de kemphanen op zijn hoogtepunt. Waters had de band verlaten en wilde via een rechtszaak verbieden dat David Gilmour, Nick Mason en Rick Wright een album onder de naam Pink Floyd zouden uitbrengen. Dit lukte echter niet. Het enige wat er overbleef is een optreden tijdens Live 8 nummer twee.
Dus Pink Floyd kwam met A momentary lapse of reason. Veel verdeeldheid onder de Floydfans. Het miste de venijnigheid van Roger Waters beweerden de Watersfans. Er waren nog veel meer bezwaren.
Wat er overbleef, is de gitaar van David Gilmour. Wat blijft dat toch fantastisch. In een nummer als Sorrow komt dat goed naar voren. Een favoriet is ook On the turning away, alweer met een dijk van solo en bij concerten altijd een topper.
De vraag blijft dus of het erg is dat David en Roger uit elkaar zijn. Ik denk zelf van niet. Ze kunnen niet zo goed met elkaar opschieten en op een tweede Final cut (laatste album die ze samen deden, maar de input van Gilmour is minimaal) zit niemand te wachten.
Wat we overhouden zijn albums als deze, The division bell en natuurlijk Amused to death. Vooral de laatste is must voor elke Floydfan.
We kunnen stellen dat we er eigenlijk beter van zijn geworden.
Gepost op: 16 maart 2017
Jammer of niet?
Toen 'Snow' van Spock's Beard uitkwam, kon je de hoes bestuderend, misschien wel vaststellen dat er een tweede uitleg kon worden gegeven aan de hoes. Twee ingangen en de man op de hoes weet nog niet te kiezen.
Hij koos dus voor zichzelf en verliet Spock's Beard. Ik vond het toen erg jammer. Snow was een topplaat en dan vertrekt opeens de belangrijkste componist en ook dus de zanger .
Ik moest dan ook even wennen aan Testimony. Alhoewel het heel erg Spock's Beard, lees Neal Morse, was, vond ik het toch wel anders. Beter? Nee, dat niet. Het is overigens wel een lange zit (72†³47). Ik vind het geloof er wel heel dik boven op zitten, iets wat op de dvd, die later uitkwam soms storend was. Ik heb bij een Neal Morse concert gezien dat hij zijn Heer aanriep en begon te huilen. Sindsdien niet meer geweest overigens.
Muzikaal is dit album echter niet te versmaden. Het gaat lekker richting ouwe prog. en je hoort Transatlantic erin terug. Ook weer niet erg natuurlijk.
Is het nou jammer dat hij SB heeft verlaten, zegt de titel. Ik denk toch van niet, want SB krabbelde weer op en maakt nog mooie albums en ook Neal Morse maakte er wat moois van met als hoogtepunt Sola Scriptura.
Kortom een goede prog-plaat die de moeite zeer dan waard is.
Gepost op: 24 december 2016
Een theorie.....
Fates Warning is toch wel een beetje een pechvogel in de prog-geschiedenis. Ongeveer gelijk begonnen als Queensryche met heel wat Iron Maiden invloeden, zijn ze nooit echt doorgebroken. Terwijl Queensryche hun magnum opus al in 1988 had met Operation MIndcrime, moest Fates Warning daarmee wachten tot 1997. Pleasant shade of gray was het grote werk van Fates Warning. Echter de doorbraak bleef uit terwijl die plaat dat zeker verdiende.
In 2016 is Queensryche erg verdeeld en brengt redelijke platen uit. Fates Warning daarentegen brengt een geweldig album uit. Ik zou daar bij deze recensie een theorie over schrijven, maar het lukte mij niet. Hoe kan het nou zijn dat Fates Warning wel een ‘killer album’ maakt? Mijn uiteindelijke theorie komt uit in de persoon van Jim Matheos. Hij is al jaren een expert op het gebied van riffjes, niet alleen bij FW, maar ook bij O.S.I. en Arch/Matheos. Tijdens SOS die riffjes in je koptelefoon, fantastisch.
De theorie wordt bijna compleet gemaakt door drummer Bobby Jarzombek. Tsjonge, wat een geweldenaar. De vorige drummer Mark Zonder was een topper, maar Jarzombek doet niet voor hem onder. Bij Arch/Matheos was hij ook al zo goed.
Tenslotte wordt de theorie gecomplementeerd door zanger Ray Alder. Hij zit blijkbaar in zijn tweede jeugd. Hopelijk haalt hij aanstaande januari dat live ook.
Er staat geen zwak nummer op de plaat. Hoogtepunt: The light and shade of things, wat een fantastisch nummer is. Zo goed, dat iedereen die van deze muziek houdt het minstens een keer moet beluisteren. Het maakt volgens mijn theorie de nieuwste Maiden geheel overbodig†¦†¦
Gepost op: 24 december 2016
Octane Twisted – Voorlopig laatste plaat van Porcupine Tree; jammer??
Octane Twisted – Voorlopig laatste plaat van Porcupine Tree; jammer??
Porcupine Tree heeft nooit slechte platen gemaakt. Wat dat betreft, lijkt de band op Rush. Altijd kwaliteit en altijd een poging tot vernieuwende elementen. Deze Octane Twisted is een live plaat die bijna helemaal is opgenomen in Chicago. Een paar nummers van de tweede cd zijn opgenomen in de Royal Albert Hall, hun voorlopig laatste concert. Ik was daarbij en het was natuurlijk geweldig
Deze live plaat geeft een integrale weergave van het voorlopig laatste studiowerk ‘The Incident’. Dit is te horen op cd1. Het geeft een geweldige uitvoering weer van deze plaat. Je hoort een band die al een tijdje onderweg is, alles tot in de puntjes heeft geregeld en in topvorm is. Het is altijd een muzikaal genot om Gavin Harrison te horen spelen.
De tweede cd geeft allerlei nummers weer uit de geschiedenis van de band. Bonnie the cat is van ‘The Incident’. Een geweldig nummer, fantastische muziek!!! Hatesong van ‘Lightbulb Sun’ is Harrison’s zoveelste hoogtepunt. Van Even less van ‘Stupid dream’ krijgen we de volledige versie en Russia on ice van wederom ‘Lightbulb Sun’ loopt over in Anesthesize van ‘Fear of a Blank Planet’. Ik vind het erg jammer dat Russia on ice niet helemaal gespeeld wordt. Het is nu eenmaal een PT klassieker. Stars Die van de ‘Moonloop’ Ep is aanwezig en natuurlijk ontbreken Arriving Somewhere but not here van ‘Deadwing’ en Dislocated day van
‘The Sky Moves Sideways’ niet, beide topnummers.
Op de dvd staat de eerste cd. Het is geen topkwaliteit, maar zeker de moeite waard. Altijd meenemen voor die paar euro meer.
De conclusie is dat het heel jammer is dat Porcupine Tree in de koelkast/diepvriezer is gezet door Steven Wilson, al krijgen we met zijn soloplaten er veel voor terug. Maar toch †¦†¦
Gepost op: 4 augustus 2016
Vreemd, begrijpelijk, alhoewel
Steven Wilson is de voorman van Porcupine Tree. Tevens is hij betrokken bij bands als No-Man, Blackfield en Bass Communion. Bovendien is hij een producer die steeds meer furore maakt. Hij maakt 5.1 versies en nieuwe stereo versies die zeer gewaardeerd worden door bekende artiesten zoals: Jethro Tull, XTC, King Crimson, Opeth, Tears for Fears, Roxy Music en Simple Minds.
Deze cd is later uitgekomen dan de versie op vinyl. Op zich al opmerkelijk. Meestal is dit andersom. Ook het feit dat dit een verzamelaar is, maakt het een vreemde uitgave. Meestal zijn het hits die op een compilatie verschijnen en naar mijn weten heeft Wilson geen hits gescoord. Bovendien zijn veel albums van Wilson conceptalbums en haal daar maar eens een nummer uit zonder de kracht te verliezen.
Toch is het gelukt om een goede compilatie te maken. Al zijn solowerk is vertegenwoordigd. Het nummer Lazarus, oorspronkelijk van het album Deadwing van Porcupine Tree, is opnieuw opgenomen en is prachtig. Wilson heeft ooit diverse covers opgenomen in het verleden. Een van die covers is Thank You van Alanis Morissette. Ooit al uitgebracht op een Blackfield dvd.
Volgens Wilson heeft de BBC hem nu ontdekt met het nummer Happiness III. Om dit te ondersteunen, heeft Wilson het nummer toegevoegd waardoor de tracklist met het vinyl niet meer klopt. Happiness III is een nummer van zijn laatste tussendoortje 4.5. Blijkbaar toch een beetje commercieel die Wilson.
Om kennis te nemen van het oeuvre van Wilson is dit een mooi album. Waarschijnlijk gaat een ieder achter het solowerk aan, want dat is toch het echte werk.