Grave poetry is waarschijnlijk de reden waarom de zwarte scene zich tegenwoordig nog steeds graag met poëzie bezighoudt. In het midden van de 18e eeuw schreven de grafdichters over en zelfs op het kerkhof. Thema's als eenzaamheid, dood en vergankelijkheid stonden centraal in hun werken. Goten zijn niet per se bekend met de literatuurgeschiedenis, maar ze profiteren van de uitlopers daarvan.
Dichten kunnen melancholisch, droevig, kunstig, in gedachten verzonken of zelfs boos zijn. In elk geval heeft poëzie te maken met intense gevoelens en een introverte kijk op de wereld - en dat past perfect bij de gotiek. Maar niet alleen het lezen van poëzie is populair, ook het schrijven van poëzie is onder goths wijdverbreid. De betreffende scenebladen hadden en hebben nog steeds hun eigen rubrieken waarin het "zwarte" lezerspubliek hun rijmpjes kan publiceren. Er zijn zelfs speciale nummers verschenen met gedichten van lezers.
Rijm houdt ook op het podium niet op. Sommige artiesten pikken bekende poëzie op in hun liedjes. Het nummer Annabel Lee van de Cruxshadows gaat bijvoorbeeld over het gelijknamige gedicht van Edgar Allen Poe. De band Tanzwut nam de ballade over de "Tovenaarsleerling" van Johann Wolfgang von Goethe voor zijn rekening, terwijl The Cascades Goethe's Hexeneinmaleins ten gehore brachten. De band Omnia is ook op pad geweest qua poëzie. Zij zetten Edgar Allen Poe's gedicht "The Raven" op muziek. Als je Wikipedia mag geloven, bleek uit een internationaal onderzoek dat 48% van de ondervraagde goths van poëzie en songteksten hield. Overigens doen de liedteksten van de "Nieuwe Duitse Doodskunst" heel vaak denken aan poëzie en lyriek.
