Review Nachtmystium
Alle experimenteerdrift en andere gekkigheid zoals saxofoons, dance beats en industrial achtige geluidseffecten zijn overboord gekieperd door Blake Judd, de bands mastermind. Soms vraag ik me af of Sanford Parker, bekend van o.a. Minsk wel mee doet op deze plaat. ‘Silencing Machine’ gaat namelijk terug naar waar ‘Instinct:Decay’ ophield. Monotone, sferische black metal, met interessante riffs. Door sommigen zal de weinige afwisseling en lange herhaling als saai benoemd worden, ik vind het hypnotiserend. Als je eenmaal gegrepen wordt, ben je hooked. Een beetje parallel aan het tekstuele thema van deze plaat, die weer teruggrijpt op drugs, katers en allerhande hedendaagse problemen. Een blik op een bandfoto laat zien dat dat waarschijnlijk niet verzonnen is, maar eerstehands ervaring. Ieder zijn pleziertje toch? Maar wat een verlopen koppen, goeie genade!
Wat verder opvalt is dat de psychedelica en experimenteerdrift soms nog dicht om de hoek komen koekeloeren, zoals in I Wait in Hell, wat eigenlijk een hardrock nummer met black metal riffs is. Zoals ook op de vorige 2 platen blijkt het beste tot het laatst bewaard. Het licht uit de toon vallende "These Rooms in Which We Weep" is een van de beste nummers van de plaat, door de dromerige triangels en dissonante gitaartonen. Je zou de plaat kunnen vergelijken met ‘Instinct:Decay’, waar die nog wel eens verzoop in een geluidsmuur en Silencing Machine niet. Heerlijke open productie, zonder al te clean te worden. Dat zou deze muziek ook geen eer aan doen. Typisch een plaat voor iemand die graag wat meer tijd in de muziek steekt, en beloond wordt. (Koos van Marle) 85/100
Ingezonden en geschreven door metal-experience.
Categorieën: ingezonden Large Popmerchandising
Tags: Black Meddle metal-experience Nachtmystium review | permalink