Testament interview door Rock Tribune Magazine

Onderstaand interview met Testament is te lezen in de allernieuwste uitgave van Rock Tribune Magazine. Deze juli/augustus uitgave ligt vanaf 17 juli in de kiosk, maar het Testament interview kunnen jullie nu al lezen, met dank aan Rock Tribune! ‘We testamentized it completely!’

Het Amerikaanse Testament bestaat vijfentwintig jaar en viert dat eind juli met zijn tiende album. Het jubileum is relatief: in 1987 verscheen weliswaar het debuut ‘The Legacy’, maar Testament was toen al enkele jaren actief als, inderdaad, Legacy. Hoe het ook zij, gitarist en bandleider Eric Peterson belt ons op een zonnige junimiddag om even terug te blikken op die kwarteeuw. Natuurlijk lichten we het splinternieuwe ‘Dark Roots Of Earth’ ook grondig door.

Strijdlustiger

Testament is een van de weinige thrashbands die in de muzikaal moeilijke jaren negentig stug volharden en – weliswaar in voortdurend wisselende bezettingen – goede platen uitbrengen. Na het succes van het debuut ‘The Legacy’ (1987), diens opvolger ‘The New Order’ en ‘Practice What You Preach’ (1988 en 1989) ontvangt het beslist niet slechte ‘Souls Of Black’ van 1990 al minder lof. Thrash en andere metal raken immers uit de mode: solo’s, bombast en melodie verdwijnen naar de achtergrond en de sobere, stoïcijnse grunge eist de troon van de stevige muziek op. Van de weerslag vervalt Testament in experimenten. Dat levert wel uitstekend verteerbare platen op, waarop de band laat horen zowel traditionele hardrock als ballads en brute death metal in zich te hebben. Het maakt dat de act actueel blijft, maar pas ten tijde van ‘The Gathering’ uit 1999, waarop Slayer-drummer Dave Lombardo de potten en pannen raakt, schuift de band rond Eric Peterson en zanger Chuck Billy weer degelijk naar de voorgrond.

Net als Testament weer het even verloren succes kan oogsten, wordt Chuck Billy geveld door kanker. De thrashformatie raakt uit de running en het lange afwachten kan beginnen. Het inmiddels legendarische gebeuren Thrash Of The Titans wordt in 2001 opgezet als actie om geld voor zijn behandeling binnen te halen. Niet alleen helpt het de boomlange frontman mee om er bovenop te komen, het eenmalige festival maakt ook dat deelnemende oudjes als Forbidden en Death Angel de draad weer oppakken en hun carrière een tweede jeugd geven. Testament doet het in de jaren daarna aanvankelijk rustig aan, maar in 2005 slaat het reünievirus ook over op deze heren: op de uitgeklede, allerlaatste Dynamo Open Air treden Peterson en Billy aan samen met hun oude makkers bassist Greg Christian, drummer Louie Clemente en – node gemist door de fans – gitarist Alex Skolnick, de bezetting die verantwoordelijk was voor de eerste vijf albums. In 2008 krijgt ‘The Gathering’ dan eindelijk, met niet Clemente maar Paul Bostaph achter de drumkit, een opvolger in de vorm van ‘The Formation Of Damnation’, een album dat er absoluut mag zijn en hard laat horen dat Testament strijdlustiger is dan ooit.

Meer ruimte

Lagen er negen drukke en onzekere jaren tussen de voorgaande twee cd’s, ‘Dark Roots Of Earth’ volgt zijn voorganger gelukkig sneller op, al is vier jaar ook een lange tijd en ligt het tempo dus nog altijd veel lager dan in de eerste jaren. Eric belt ons vanuit het Duitse kantoor van label Nuclear Blast en legt uit, overigens via een behoorlijk haperende verbinding, hoe dit kan: ‘Onze levens zijn nu anders dan twintig jaar geleden. We waren toen jong en ongebonden, tegenwoordig hebben we gezinnen en andere verplichtingen om rekening mee te houden. Bovendien willen we ons helemaal niet haasten. Waarom zouden we? Ik maak liever over langere tijd een goed album dan dat ik me haast en slechte songs uitbreng. We nemen ook nu en dan meer afstand van Testament en geven elkaar daardoor de ruimte om andere dingen te doen. Alex heeft het erg druk als professioneel gitarist, ik heb mijn band Dragonlord waarvan ik straks de derde cd hoop uit te brengen en Chuck vermaakt zich bijvoorbeeld met Dublin Death Patrol. Dat is allemaal heel gezond voor Testament zelf, dat zien we nu. Vroeger was het ondenkbaar en voelden we ons in de steek gelaten als iemand zijn oog naar andere muziek liet dwalen.’

Dat is welbekend, want Alex Skolnick’s voorliefde voor jazz en andere stijlen zorgde er in de vroege jaren negentig voor dat deze vingervlugge en soundbepalende gitarist de deur gewezen werd. Eric: ‘Dat klopt, we zaten destijds niet meer op dezelfde lijn. Hij wilde meer dan alleen thrash spelen en stopte steeds meer andere invloeden in zijn spel. Testament dreigde daardoor een kant op te gaan die de rest niet zag zitten. In de jaren daarna heeft hij zich helemaal kunnen uitleven in uiteenlopende muziek, maar zijn liefde voor echte metal verdween nooit. Vandaar dat zijn terugkeer niet vergezocht is. De neuzen staan nu in één richting en we weten wat Testament nodig heeft. Wij zochten het antwoord ooit in death metal, Alex in bijvoorbeeld hardrock, maar we zijn ons er nu van bewust dat we vooral een pure thrashband moeten zijn. Doordat we allemaal ons muzikale ei ook buiten de band kwijt kunnen, hoeven we onze persoonlijke smaken er ook niet meer door te drukken in deze groep. Heerlijk, toch?’

Muzikale wortels

Een algeheel gevoel van vrijheid maar met een stevige en unanieme focus voor Testament, dus. Het heeft onlangs geresulteerd in ‘Dark Roots Of Earth’, de tweede plaat sinds de hereniging met de oud-gitarist en –bassist. Als we dit onderwerp aansnijden, zijn we allereerst benieuwd naar het verhaal achter de titel. De fanatieke Eric praat razendsnel als hij toelicht. Ongetwijfeld uit enthousiasme, maar misschien vooral omdat hij een druk schema met interviews en andere promotieactiviteiten heeft, zoals hij ons laat weten. ‘Die titel kun je op verschillende manieren opvatten. Ten eerste moet je naar de titeltrack luisteren: die gaat over oude voorspellingen en onderbuikgevoelens die duistere tijden aankondigen. Of ik daarin geloof? Tja, in elk geval gaat het niet goed met de wereld zoals de maatschappij op dit moment functioneert, dus beter zal het er ook niet snel op worden… De tweede betekenis is dat we teruggrijpen op onze eigen muzikale wortels. Op ‘The Legacy’ maakten we heel donkere muziek, per plaat werden we echter steeds lichter en melodieuzer. De sfeer van ons debuut hebben we op latere platen nooit meer gevat, terwijl ik die wel bijzonder vind. Het was dus tijd om dat gevoel weer eens op te graven.’

Nooit weer death metal

Wij merken op dat Testament een doorsnede van alle voorliggende albums lijkt te geven. Brute death metal als op ‘Demonic’ (1997), echte thrash als ‘The Legacy’, mooie melodieuze heavy metal zoals de band die op ‘The Ritual’ uit 1992 bracht en gevoelige ballads als die van begin jaren negentig: die elementen komen we allemaal – soms gecombineerd – tegen op dit nieuwe album. ‘Dark Roots Of Earth’ is, kortom, een diverse cd van een act die zich ook steeds gevarieerd heeft geprofileerd. Peterson weifelt enigszins en lijkt zich niet helemaal in de opmerking te kunnen vinden. ‘Hmm, misschien is dat zo. Je hebt gelijk dat we een diverse band zijn en verschillende soorten cd’s gemaakt hebben. Maar dat was vooral zo in de jaren negentig en dat was niet de beste periode. Net als veel collega’s waren we zoekende en sloegen we aan het experimenteren. Zoals gezegd, weten we nu beter hoe Testament moet klinken en wat ons daarvoor te doen staat.’ De gitarist wekt het vermoeden dat hij met wrevel op sommige probeersels terugkijkt. Vooral het noemen van ‘Demonic’, de beruchte plaat waarop de band met laaggestemde gitaren en woeste grunts echte grafherrie brengt, doet Eric’s stem zuur klinken. ‘Of ik spijt heb van die periode? Ik ben nog steeds dol op die songs. Toch zullen we nooit en te nimmer weer zo’n album maken. Het was vooral een egofeestje van Chuck en mij. Wij hadden zin om zo’n cd te maken, maar we hadden de achterban en de andere muzikanten moeten respecteren. Het was geweldig om te doen en het klinkt als een klok, maar het is geen Testament. Wat je op de nieuwe plaat hoort is dat wel, voor honderd procent.’

De opnames

De kleine, vrolijke bandbaas is zo rad van tong dat het gesprek soms van de hak op de tak gaat. Hij geniet hoorbaar na al die jaren nog steeds van de belangstelling voor zijn band. We bepalen ons weer even bij de nieuwe plaat. Voor de derde keer op rij is Andy Sneap als producer aangetrokken. Is hij zo goed voor de formatie? ‘Ja, hij is goed en weet wat we nodig hebben. Maar we hebben hem niet blind benaderd, hoor. We hadden wel een verlanglijst, waar onder meer Zeuss (Hatebreed, Shadows Fall, Madball, JK) op stond. Op grond van beschikbaarheid, talent en prijskaartje hebben we een selectie gemaakt en zo kwamen we toch weer bij Andy uit. Het is erg aangenaam werken met hem. Op zijn eigen manier weet hij het beste uit je te halen en hij snapt wat we willen. Dat is erg belangrijk. Als je jezelf nog uit moet leggen, is er eigenlijk al je eerste tijdverlies. Toch doen we het vooral zelf als band. Je kunt een goede knoppendraaier nemen, maar je zult zelf met kwaliteit moeten komen. Wat dat betreft, hebben we het beste uit onszelf gehaald. We hebben de songs minutieus uitgewerkt en ons tot in de puntjes voorbereid. Toch pakten opgenomen nummers vaak heel anders uit dan ik had gedacht. Vooral bij dit album kwam alles beter uit de verf dan ik had durven hopen.’

Eric laat niets graag aan het toeval over. We zijn daarom benieuwd hoe zo’n perfectionist in de studio te werk gaat. ‘Allereerst oefen ik me suf op het materiaal en zorg ik ervoor dat ik alles helemaal in de vingers heb. Bij het opnemen wil ik vooral lekker spelen en niet nadenken over moeilijke overgangen en dergelijke. Tijdens de opname is het heel opvallend dat ik lastige stukken vaak in één keer inspeel, maar over eenvoudige stukjes blijf struikelen. Dat komt doordat ik dan zo opgewonden ben, dat ik me vergaloppeer. Erg frustrerend, omdat ik op dat moment alleen maar wil opschieten! Verder neemt ieder voor zich zijn partijen op. We zijn nooit met de hele groep in de studio. Zelf ben ik wel overal bij, maar vooral als toeschouwer. Bij de drums en zang sta ik wel aan te moedigen om er een schepje bovenop te doen en daag ik die jongens echt uit. Ik vind het erg leuk om dat proces mee te maken.’

Muzikantenwissels

De genoemde muzikanten hebben die uitdaging opgepakt: het drumwerk van Gene Hoglan (voor het eerst sinds ‘Demonic’ weer bij de band op de kruk) is bij elke klap raak, maar vooral Chuck Billy laat op sublieme wijze van zich horen. Zijn snerpende stem scheert uit duizenden herkenbaar door het hele album, maar in de lage en vooral hoge regionen pakt hij tegelijk heaviër en gevoeliger uit dan ooit. Eric is ook erg tevreden met de inzet van de huurkracht en zijn bandmaat. ‘Paul (Bostaph) moest op het laatste moment afhaken wegens zijn gezondheid. In de afgelopen jaren hadden we een goede drummer en een aardig bandlid aan hem, dus dat was heel erg jammer. Het was ook vervelend om, voor de zoveelste keer, op korte termijn een vervanger te moeten zoeken. Gene was echter snel bereid om ons uit de brand te helpen. De samenwerking ging erg goed; we hadden natuurlijk al ervaring met elkaar, maar Gene is vooral een muzikant die precies speelt wat er van hem verwacht wordt. Sommigen gaan met je ideeën aan de haal en willen ten koste van alles hun eigen zin doordrijven, maar hij is gelukkig professioneler. Chris Adler van Lamb Of God heeft trouwens ook nog een paar drumpartijen gedaan, maar Gene zal straks met ons toeren. Wat het zangwerk van Chuck betreft: hij heeft inderdaad alles uit de kast gehaald. Toen we de songs bedachten en repeteerden, had ik niet kunnen vermoeden dat ze zo massief zouden klinken. Pas als de opnameknop ingedrukt is, komt bij hem het beest naar buiten en geeft hij de songs de lading die ze verdienen. Dit is dus een donkere, gevarieerde plaat en dat komt voor een groot deel door zijn zang.’

Testament heeft sinds ‘The Ritual’ maar twee vaste waarden: Chuck en Eric zelf. Allerhande bassisten, gitaristen en drummers, waaronder klinkende namen als James Murphy, Steve DiGiorgio en Dave Lombardo, passeerden aan hun zijde de revue. Afgaand op zijn volle agenda zal Hoglan ook niet veel meer zijn dan een tussenpaus. Wordt Peterson niet stapelgek van die constante stoelendans in zijn band? ‘Soms wel, ja. Gelukkig is het de laatste jaren redelijk stabiel, maar ik heb mijn portie sollicitaties, inwerksessies, voorstelrondes en teleurstellingen inderdaad wel gehad. Je weet het nooit, maar ik geloof erin dat viervijfde van de band voortaan bij elkaar blijft. De drumplek vullen we ook wel weer, daar zit ik niet over in. Ach, het bestaan als metalmuzikant is gewoon lastig. Als mensen andere interesses of betere aanbiedingen krijgen, kun je ze niet tegenhouden. We zijn ook geen kleine band, dat trekt voor een lid wel een wissel op andere aspecten van het leven. Ach, ik mag toch niet klagen? We hebben ondanks alles stand weten te houden en veel goede platen gemaakt. Na al die jaren zijn we er nog steeds en dat hebben we maar mooi bereikt.’

Tah-dah-tah-dah

We roeren nog even de covers aan die Eric met de band opnam, die als bonustracks op de speciale cd- en vinyleditie verschijnen. De keuze voor ‘Powerslave’ van Iron Maiden maakt nieuwsgierig maar baart geen opzien, maar dat een thrashact ‘Dragon Attack’ van Queen en ‘Animal Magnetism’ van Scorpions onder handen neemt, is zeker origineel te noemen. De veertiger wordt laaiend enthousiast en legt opgewonden uit hoe die nummers een Testament-behandeling kregen. Als een scattende jazz-zanger maakt de muzikant mondgeluiden om de gitaarakkoorden en drumritmes aan te geven. ‘We namen net dat nummer van Scorpions omdat het een van hun donkerste en meest hypnotiserende tracks is, perfect voor een duistere metalbewerking. Het ritme is pulserend.’ Dan volgt er een mondeling kabaal om zijn antwoord kracht bij te zetten. Hetzelfde gebeurt als hij gedreven vertelt dat de aanslag van ‘Dragon Attack’ oorspronkelijk ‘tah-dah-tah-dah’ is maar nu als ‘tahtahtahtah’ klinkt. ‘We testamentized it completely!’

Oude kameraden

Afrondend en om in de jubileumsfeer te blijven, vragen we de gitarist naar zijn beste en slechtste herinneringen aan tweeënhalve decennia Testament. Voor het eerst valt Peterson stil. Zo langdurig, dat wij al denken dat de telefoonlijn niet alleen meer hapert maar inmiddels verbroken is. Dan komt er een zucht, gevolgd door een beladen antwoord: ‘De slechtste periode was toen Chuck ziek werd. De band stond daardoor in de wacht net nadat we een succesvolle plaat gemaakt hadden, maar veel erger was het om hem met de kanker te zien worstelen. Het zag er beroerd uit en ik leefde met hem mee. Toch moet je dan werkeloos toezien, dat geeft een heel naar gevoel. De beste herinnering bewaar ik aan de tijd dat de oude bezetting weer bij elkaar kwam. De sfeer tussen ons was weer goed, we hadden elkaar toch wel gemist. De optredens gingen geweldig, het was een heel aparte ervaring om weer tussen mijn oude kameraden te staan. Sindsdien is de band een stuk sterker en gaan we er weer helemaal tegenaan.’

Tekst: Johannes Keekstra voor Rock Tribune Magazine

uitgave #117 - juli/augustus - 2012