Guns n' Roses @ GMM

Oké, ik ga iets geheel tegen mijn principe in doen. Ik ga mijn 'Facebook-wall' eenmalig omdopen tot klaagmuur.

Ik heb namelijk iets beleefd, iets meegemaakt gisteren en het blijft me bezig houden.

Zoals wel bekend is, ben ik heerlijk naar Graspop in België geweest en dat is in één woord simpel te omschrijven als zijnde 'episch'.

Helaas is er een 'maar', in de vorm van Guns 'n Roses.

De band heeft... sinds het onstaan een redelijke geschiedenis, ik heb echter geen zin hier nu op in te gaan. Google is je vriend, zeggen we dan.

Dit al wetende, heb ik geprobeerd om geheel nuchter en onpartijdig de set te gaan meemaken, ondanks dat ik dankzij ex-gitarist Slash al een nodig portie Guns 'n Roses te verwerken heb gehad, eerder op het festival.

Omdat Guns ´n Roses dé afsluiter van de 2012-editie was, werden kosten noch moeite bespaard om het speelparadijs om te toveren middels grote schermen, extra lampen, vuurwerk en de hele rambam.

Ik liep samen met mijn partners-in-crime richting Mainstage alwaar de band bezig was met de opener 'Welcome to the Jungle'.

Natuurlijk is dit voor elke liefhebber een aangename opener, want als je Guns 'n Roses wil beleven kom je zeker voor dit soort knallers langs.

Direct hierop volgde iets totaal anders, er werd een nummer gespeeld wat waarschijnlijk afkomstig is van het in 2008 geflopte album Chinese Democracy.

Het publiek reageerde hier bijzonder slecht op, zeg maar gerust dat het publiek helemaal niet reageerde maar de mannen met 'ervaring' hielden zich meer bezig met zichzelf, hun instrument en het feit dat ze kunnen parasiteren op een reeds gevestigde naam. Veilig onder de vleugels van Axl.

Nummer na nummer volgde en het leek een eeuwigheid te duren tot er weer eens een 'klassieker' voorbij kwam.

Het publiek reageerde hier dan uiteraard uitbundig op, helaas wist het de band weinig te boeien waardoor de onderlinge chemie ver te zoeken was.

Ik had eigenlijk op dat moment al verwacht wat voedsel en bier richting het podium te zien gaan. Dat zou namelijk pas een waar Spaghetti Incident zijn!

Nu dachten de heren en/of het management slim te zijn, door de grote schermen zo op z'n tijd te vullen met graphics van dansende schaars geklede dames.

Op zich leuk gedacht, want sex sells. Zonder meer op zo'n festivalweide.

Helaas had de avond er voor Limp Bizkit daadwerkelijke dames op het podium staan. Echte bezoeksters van het festival. Wellicht niet allemaal zo schaars gekleed, maar het getuigt zeker van meer publieksparticipatie.

Sterker nog, om maar even geheel in dit thema en de uitspraken van het weekend te blijven, had beter Katy Perry dat podium bezet kunnen houden de beruchte zondag.

Ja, inderdaad, die griet die popmuziek maakt waaronder 'I Kissed a Girl' en 'Skinnydipping in The Dark'. Dat zouden dan in ieder geval al 2 pluspunten meer zijn die shinen.

Er werden nog een aantal pogingen gedaan de sfeer er alsnog in te krijgen, maar allemaal tevergeefs. Het was te laat. Zelfs de Pink Floyd-klassieker 'Another Brick in The Wall' werd nog even professioneel verprutst on-stage.

Hierbij kan ik dan gelijk refereren aan De Jeugd van Tegenwoordig: ''Baksteen, de rest is geschiedenis.'' Want geschiedenis is wat Guns 'n Roses had moeten zijn na het vertrek van nagenoeg de gehele band medio jaren '90.

Gauw volgde een variant op iets wat ooit trots luisterde naar de titel 'November Rain', maar mijn partners-in-crime en ikzelf besloten een afsluitend sapje te scoren en terug richting de camping te gaan.

Onderweg werd 'Don't Cry' nog ingezet, maar we waren te ver weg om er nog iets fatsoenslijks van mee te krijgen, ik keek nog eenmalig achterom over een steeds leeglopende festivalweide.

Het is net of dat nummer voorbestemd was om als laatste mee te krijgen, want de set die we tot dan toe zagen was ook echt om te janken.

Met die geruststelling zijn we terug gestruind naar onze tenten waarbij een der andere duizenden Graspop-bezoekers welgemeend schreeuwde: ''Fuck Axl!''

Om hem nu af te rekenen op zijn zakelijke mentaliteit tegenover de oude band is wat overdreven, het is enkel dat diva-gedrag en de matige performance die een ooit zo'n grote naam de das om doet.

Mochten jullie allen ooit de kans krijgen, deze naam op te zoeken in een der grotere muzikale tempels in het land, vergeet dat dan en ga in plaats daarvan ex-gitarist Slash zien. Hij en zijn nu huidige band weten die oude klassiekers wel nog neer te zetten en de portemonnee van Axl word er hoe dan ook mee gespekt. Leve royalties op muziek! Kan hij van dat geld nog wat botox bij laten spuiten en zonnebrilletjes kopen. Vette win-win situatie, een zogenoemde dubbele mats.

En nu maar door met m'n leven, ga ik lekker de cd Appetite for Destruction draaien, en mezelf wanen in 'Paradise City'.

Ingezonden door: Patrick Kelderman

Categorieën: ingezonden Large Popmerchandising

Tags: Large | permalink

Artikel delen: