Seaside in Veurne, 1986.

2 augustus 1986

Op weg naar het eerste festival, Seaside in Veurne (België).

We (m’n toenmalige vennoot Martin en ik, zei de gek) hadden al wat kleine advertenties geplaatst in de Aardschok en begrepen dat t-shirts en aanverwante artikelen goed te verkopen waren via de post, maar hoe zou dat zijn op een festival? Met een geleende wagen op weg naar Veurne. Dat was nog een stuk rijden dus, nadat we eerst de wagen hadden volgeladen, zijn we om middennacht uit Rotterdam vertrokken. Omdat we zelf praktisch geen cent te makken hadden moesten we vooraf een deal zien te maken met een plaatselijke groothandel om zo veel als mogelijk artikelen op consignatie mee te krijgen (bij consignatie krijg je de goederen mee, betaal je achteraf die goederen die je hebt verkocht en geef je alles wat je niet hebt verkocht terug). Natuurlijk zijn de kosten dan wat hoger maar je hebt niet het risico dat je met restanten blijft zitten. Als je weinig geld kunt investeren de ideale manier om toch wat te beginnen. Na een uur rijden moesten we de grens over (er waren toen nog geen open grenzen) en we zagen het natuurlijk niet zitten om uren en geld kwijt te raken aan de een of andere beambte die alles zou willen controleren om vervolgens overal een stempeltje in te zetten. M’n ouders hadden al jaren een caravan vlak bij de grens in het dorpje de Wouwse Plantage dus ik wist wel wat oude smokkelroutes, die had ik immers al meerdere malen gefietst, met en zonder m’n pa en ma, …maar dat was overdag. Je begrijpt het, ik ken nu alle smokkelroutes tussen Bergen op Zoom en Breda op m’n duimpje. Na zeker 5 keer de grens te zijn gepasseerd (nooit geweten dat er zoveel smokkelroutes en dus ook smokkelaars waren), vier uur rijden en onze toetreding tot het smokkelaarsgilde zijn we om ‘s morgens 5 uur gearriveerd in Veurne. Tijd voor een bak koffie en een hap om daarna de kraam op te bouwen.

Een punkie line up, met onder andere The Ramones, La Muerta, Yeh Yeh’s, The Mission, Arno en P.I.L.

Vonden ze er geen reet aan? Maar het waren toch fans, die 10.000 bezoekers? We snapte geen snars van, ze gooide bier en graspollen naar het podium. Die graspollen was nog tot daaraantoe maar als zuinige Hollanders vonden we het doodzonde van al dat heerlijke Belgische bier. Maar het bleek hier gewoon te zijn om je genoegen te laten blijken door een pul bier naar de hersens van de artiesten te gooien. Komende uit Rotterdam-punkstad was pogoën (de punk versie van moshing en pitten) ons natuurlijk niet vreemd en sprongen we ook zelf regelmatig tussen de losvliegende armen en benen, maar als we een toegift wilde schreeuwde we “we want more”, hier gooide ze zoveel bier en pollen op het podium dat de artiesten zich verplicht voelde het zelf te komen opruimen en waarom dan niet nog een nummer gespeeld? Al met al was het toch wel een lekker sfeertje hoor, met goede muziek en prettige mensen. Gelukkig hadden ze niet dezelfde gewoontes aan onze kraam. We hebben die dag tot ‘s avonds half twaalf door gewerkt en zijn toen, een eerste ervaring rijker, de portemonnee iets dikker, moe maar voldaan terug gereden naar het Rotterdamse. Verdomd… in 1 keer de goede weg genomen.

Piet.