Alle recensies van Jeroen G.
Gepost op: 17 april 2011
de eerste
De band uit LA is inmiddels erg populair en men zegt dat zij de ultieme modern metal-muziek maken. Op dit 1e album met zes songs gaat Tool anders te werk in die zin dat de composities minder uitgesponnen en lang zijn. Aan deze stijl is het wennen vooral als men eerst zoals ik bv Lateralus grijs heb gedraaid. De stem van de zanger , die erg versatiel, agressief, volledig is, vergoedt hier veel voor de voornamelijk puntige composities. Helaas de teksten zijn, ondanks de goede en stevige begeleiding met gitaar en drum (en sythesizer?), vervelend. De dood, maria en verkrachting komen als onderwerpen voorbij in de razend snelle songs. In de live-opnamen horen we een zanger die het pubkliek uitscheldt en de teksten verpesten vaak de aparte ambiance. Als je de teksten weg denkt, blijft er veel goeds en energieks over, vind ik. Deze "oude" cd is over het algemeen goed verkrijgbaar, maar de prijs-kwalitiet verhouding is ietwa kwestieus. De kwaliteit van het geluid is minder gebalanceerd dan de fan verwacht, vind ik.
Gepost op: 17 april 2011
laatste deelname van Vibeke Stene
Voor de fans is dit belangrijke informatie, want Vibeke is 1 van de zangeressen in dit genre aan muziek met een geweldige en dramatische stem. Dit is absoluut geen knieval voor de commercie van de bekende band uit Noorwegen. De vervormde zang, de zogenaamde growl , komt iets minder vaak voor dan op bv het album Ashes. De songs zijn zelden van een lengte van drie minuten en de zang is zelfs bij de growl artistiek verantwoord (immers, juist dan komt Saruman te voorschijn....). Tristania exelleert reeds tijden in composites met spanning en verrassende begeleiding van gitaar en drum. Men bezingt voor dit genre te verwachten onderwerpen als the Lotus, The raven, Heresie, Mars.... Vermeldenswaard is de verrassende samenzang, die vaak voorkomt en uitstekend de tegenstelling tussen man en vrouw aangeeft. Mede door het folklore-achtige karakter en de voortdurede artistieke waarde van de opbouw van de songs, vind ik dit een top-album in het genre van melodic metal. Misschien is dit het meest toegankelijk album van de band tot nu toe, maar energie, kunst en tempo blijven tover-woorden. Op het laatste album van de band, zingt een Spaanse dame (in het Engels!) en wat Vibeke is gaan doen en waarom ze is vertrokken, weet ik niet. Ik denk niet dat dat (die nieuwe zangeres) het middeleeuws karakter van de muziek ten goede komt. Volgens mij hebben verscheidene metal-labels zich over deze cd ontfermd. De aankleding van de cd is mooi en mysterieus, vind ik.
Gepost op: 17 april 2011
de uitvoerder van een dodelijk vonnis
Zowel het oude latijn als engels zorgen voor inspiratie voor deze bekende hardcore-metal band. In thuisland Amerika is de schare fans van de band groot en groeiende. Hoewel ik geen fan ben van dit soort muziek, is het eenvoudig -kort- de onderwerpen van de songs te bespreken. Enerzijds raken ze aan de negatieve aspecten van een Rijk (empire) met een dictator (Entombed Monarch), anderzijds handelen de songs over de dood en genocide. De zang is hevig vervormd en chaotisch, vol woede en maakt dat de gitaar, drum vrijwel onhoorbaar zijn. De muziek verspreidt allerhande negatieve energie, die voornamelijk ongericht is. Victory Records dat zich over deze uitgave heeft ontfermd is een label voor verscheide vormen van Punk-muziek, doch geeft hiermede aan dat ze zich willen profileren ook op het terrein van de metal-muziek. In ieder geval is de aankleding van de cd fantastisch, doch qua muziek betwijfel ik of dit een goede zet is. Dit is niet de meest recente uitgave van de band, doch ik betwijfel of ze nog een uitgebreide verandering in de songs zullen doorvoeren.
Gepost op: 17 april 2011
incompleet
De Duitstalige band maakt muziek rond een middeleeuws thema met diezelfde middeleeuwen als inspiratie-bron voor de teksten. Zowel de zang als de gitaar zijn per song opvallend aanwezig en op een wijze die niet altijd aansluit bij de songs (te energiek, soms...). Men zingt over die donkere periode uit de geschiedenis op een voornamelijk positieve wijze. De blokfluiten passen geheel in het middeleeuwen-idee, maar worden sporadisch gebruikt door de band. Het is jammer dat ze zelf zingen over hoe de consument de cd kan waarderen: als onvolkomen! Gewoonlijk zou bv Napalm Records zich over een dergelijk product "dienen" te ontfermen, maar waarschijnlijk zijn die niet in de deal gestapt vanwege de brave (instrumetale) uitvoering. Vandaar het label Soulfood Records...
Gepost op: 17 april 2011
samenwerking
Deze samenwerking tussen twee Duitstalige "bands" mag wat mij betreft vaker plaatsvinden. Vaak verzorgt Atrocity de zang en waarschijnlijk is Das Ich verantwoordelijk voor de beats , de melodieen. Men hanteert voortdurend een energieke benadering en experimenten met gefluister en weinig muziek zoals men bij Das Ich kan aantreffen, zijn schaars. Bij de eerste song maakt men geweldig duidelijk wat de ccinsument kan verwachten, immers Die Liebe wordt scanderend (en ranzig) bezongen met flinke energie en een harde beat. "Die Liebe ist die grosste Kraft...."Ik vind dit een uitstekende cd, alleen zouden er iets minder saaie songs op mogen staan en meer liederen als de titelsong. Soms komt het vertoon van Atrocity met de bekende Laibach-achtige zanger over als doelloos kabaal.
Gepost op: 17 april 2011
de apocalyps vindt vandaag plaats
Dit is 1 van de vele cd´s van het Duitstalig duo. Alle songs komen tot stand door gezang, op scanderen/commanderen gelijkend en klanken uit synthesizers. Wie van de twee het belangrijkste gedeelte (teksten, melodieen, constructie ) en wie voornamelijk de -waarschijnlijk meerdere- synthezisers bedient, is niet geheel duidelijk. In ieder geval bepalen Blut, Seele, Schiksal, Fleisch, Gott de teksten. De muziek , is vind ik, voornamelijk opwindend en energiek. Zelden is er sprake van opbouw volgens de couplet-refrein structuur en sowieso kiest men telkens verrassende melodieen. Bij verscheidene songs wordt slechts gefluisterd, soms door vrouwenstemmen, met als resultaat een erotische en vervreemende ambiance. Langdurige passages met blasphemie komen veel voor , evenals er vaak een Krieg uitbreekt Im Paradies. Het is zaak niet te veel aandacht te besteden aan de teksten, en de rijke muzuiek nodigt daartoe uit (ook al is er bv een piano-simulator gebruikt en is dus vrijwel niets natuurlijk/mechanisch). Er staan slechts enige songs op die extreem landerig en dus vrij slecht zijn , vind ik. De opvallende aankleding van de cd is voor meer dan 75% terecht.
Gepost op: 17 april 2011
en passant de handel in cocaine uitschakelen
Met veel tam-tam is deze film die tevens een oneigenlijk product is van Tarrantino (heb ik gehoord...) aangekondigd. Op vele fronten, zoniet ieder, is de film een voortdurende successtory. De behoorlijk vadsige lelijke man Danny Trejo, is gemarteld door een bandiet, terwijl een baas van verscheidene drugs-en misdaad-cartels zijn vrouw /vriendin/maitresse afslachtte. Toen was Danny min of meer een agent, doch tegenwoordig is hij op zoek naar wraak. In zijn strijd komt hij de strakke Jessica Alba tegen, die als ambtenaar van de Immigratie-Dienst mensen-handel op het spoor denkt te zijn. In dit Zuiden van Amerika werken veel illegale Mexicanen en Danny (Machete) weet die arbeiders met enige hulp van Jessica voor zich te winnen. Uiteindelijk helpt een dochter van een gouverneur (Lindsay Lohan!) en komt de vechtende Danny tot een maximale apotheose. Niet alleen de drugsbaas wordt overmeesterd, een rol van de erg fout uitziende Segall, maar tevens wordt een racistisch en gewelddadig complot van de lokale politiek ontmaskerd. Naast de geweldige actie is de film tevens gevuld met babes, een opwindende dosis erotiek en opzwepende muziek. De dialogen die er zijn, houden de kijker lang geboeid. Robert Rodriguez is een regisseur van games, dus de extra´s en de scenes in de film zijn ingenieus en artistiek van vormgeving en uitvoering. Voor de acteur Don Johson is een foute rol bedacht in de politiek, en sowieso is de casting uitstekend, maar dit is een uitstekend voorbeeld, vind ik. Overigens, een machete is een tropisch kap-mes en wordt in de film op heroische wijze onder andere door de held als wapen gebruikt. Afgaande op de geluiden in de pers: de film gaat door waar Planet Terror ophoudt (in een vergelijkbare stijl) .
Gepost op: 17 april 2011
macabere kubus
Niet alle delen van de serie heb ik gezien, maar dat is niet zo erg. De vormgeving is bijna geniaal, daar de kubus waar Pinhead in woont , een centrale rol speelt in de films. Pinhead is een soort demon met een gezicht dat verdeeld, verminkt, geterancheerd is en een dodelijk, ongezond ogende , witte kleur heeft. Behalve in de eerste drie delen, is er sprake van dat een toevallige koper op de rommel-markt aldus een terreurzaaiend object in huis haalt. Immers, als Pinhead weet te ontsnappen, komen de macabere en morbide trucs te voorschijn. Hij wil de ziel van de mens en in vrijwel ieder deel komt een scene voor waarin een man aan vleeshaken hangt en een gezellige conversatie voert met Pinhead. Iedere dvd presenteert in principe een afgerond verhaal, dus het is niet nodig om van deel 1 naar het laatste te gaan. De films zijn allen tot stand gebracht door Clive Barker, die vanaf de late jaren 80 enge films heeft gemaakt. Niet voor niets heeft deze beroemde Clive voor ieder deel appetijtelijk ogende actrices weten te strikken. Clive is nimmer de enige in soort geweest en het zou echt te ver voeren hier voorbeelden van concurrenten te noemen, maar hij was/is 1 van de beteren. Qua geweld en bloed, gore omstandigheden, martelingen zijn de films niet mals, doch bijvoorbeeld erotiek is ondergeschikt in die mate dat het zeer beperkt voorkomt. De delen die ik heb gezien, vond ik boeiend en aantrekkelijk. Vooral de effecten met het licht , de ruimte en de kleuren zijn in de films fantastisch. Ook Clive is iemand die goed begrijpt dat de kleuren zwart, wit en rood en het schaak-bord-motief een bepaalde mythische betekenis hebben.