Alle recensies van Stefan K.
Gepost op: 20 maart 2015
Helmuth 2.0
Sinds het ontstaan van de band heeft Belphegor altijd een herkenbaar eigen geluid gehad.
Mede dankzij de over-the-top teksten (of bizarre teksten) over sex, bondage, magick en sathan: de voorkeuren van zanger Helmuth.
Dit is ook waar het verschil zit in dit nieuwe album van de band. De zanger had namelijk een longinfectie opgelopen waardoor hij een zware operatie heeft moeten ondergaan.
Hierdoor is zijn stemgeluid meer richting een zware death metal grom gaan leunen en minder richting de herkenbare kreun/krijs momenten.
Zodra de plaat begint te draaien komt dan ook de vraag omhoog: Is dit Belphegor??
Maar zodra je naar de teksten luistert komt het antwoord: Ja dit is toch echt Belphegor.
Instrumentaal is er gelukkig weinig vernieuwends. Razende black metal met een flinke dosis death er doorheen en herkenbare melodieën.
Bijpassend is daardoor de gastbijdrage van Deicide zanger Glen Benton en Mayhem zanger Atilla op het zevende nummer: Legions of Destruction. Wat tevens een hoogtepunt is van de plaat.
Verder staan er weinig uitschieters op en blijft er gewoon een waardige black/death metal plaat over: een goeie plaat in het genre, een matige plaat voor Belphegor.
Maar wel bonuspunten voor het waanzige artwork van Septicflesh frontman Seth Siro Anton.
De zweep van Belphegor klapt nog steeds, met een herboren Helmuth op de vocalen.
Gepost op: 20 maart 2015
Science metal
Een redelijk jonge band nog, dit Allegaeon uit Amerika, en met Elements of the Infinite presenteren zij hun derde langspeler.
Ze spelen melodieuze death metal. Maar eigenlijk doe je de band hiermee te kort.
Ze zijn melodieus, technisch, pakkend, vernieuwend en zelfs educatief.
Met wetenschappelijke teksten variërend van de big bang en de oorsprong van het bestaan tot sterrenstelsels, filosofie en geschiedenis.
De heren weten het allemaal goed te verpakken.
Een minpunt is moeilijk te ontdekken in het repertoire van de band.
Alles klopt: de lengte van de nummers (met een gemiddelde lengte van circa 5 minuten), de momenten van 'rust', riffs en gitaarsolo's (waar er meer dan voldoende van zijn!), elke noot wordt op het juiste moment geraakt en de zang sluit ook naadloos aan bij de rest.
Hoewel het instrumentaal er soms heftig aan toe gaat (complexe solo's en drumpartijen, tempowisselingen en andere technische taferelen) doet de zanger het rustiger aan waardoor het allemaal aangenaam aan te horen is.
Geen overgeproduceerde putgrunt of ondergeproduceerde oerkrijs, maar een goed verstaanbaar rauw stemgeluid (á la Peter Tägtgren).
De EP (heruitgave van de EP uit 2008) die er als bonus bij zit bevat ook 4 ijzersterke nummers vol pakkende, technische, moderne metal zoals het hoort.
Geen saaie geschiedenislessen meer; geef mij maar Allegaeon!
Gepost op: 11 januari 2015
Naglfar - Téras
Dit is alweer de zesde langspeler van het Zweedse Naglfar: een band die helaas niet de aandacht krijgt die ze verdient.
Hopelijk brengt dit album daar verandering in.
De plaat begint met intro Téras; wat monster of gedrocht betekent, wat tevens het artwork op de hoes verklaart.
Het zorgt er in ieder geval ook voor dat de toon van het album is gezet:
diabolische teksten met duivelse vocalen, razende gitaren, pakkende melodieën en een uitstekende drumpartij verzorgt door sessiedrummer Dirk Verbeuren (Soilwork).
Hij verzorgt niet alleen blastbeasts maar kan ook prima overweg met rustigere nummers (The Monolith en The Dying Flame of Existence).
Afsluiter The Dying Flame of Existence heeft een mooie uitloop, die ook in de intro zit, waardoor het album een mooi afgesloten geheel vormt.
Jammer is dat de bonus track (Tired Bones) nog ná dit nummer komt, waardoor het raar aanvoelt wanneer deze begint. Beter had het geweest om deze ervóór te plaatsen.
Vernietigende plaat van een band die jammerlijk vaak vergeten wordt, aan de kwaliteit van de band ligt het zeker niet.
Gepost op: 2 januari 2015
Als vanouds
Het heeft zes jaar geduurd, maar gelukkig is het er wel van gekomen: nieuwe maskers, nieuwe leden en een nieuw album.
Het overlijden van bassist Paul Gray en het vertrek van drummer Joey Jordison hebben verder geen invloed op het geluid van Slipknot.
De teksten zijn weliswaar emotioneler wegens het overlijden van de bassist.
Dit is al duidelijk bij opener XIX wat het vooral moet hebben van de vocale kwaliteiten van zanger Corey Taylor waardoor je merkt dat Slipknot uit een zware periode is gekomen.
Bij de daarop volgende nummers gaat het tempo omhoog en klinkt Slipknot weer als vanouds.
Bij het vijfde nummer (Killpop) zakt het tempo en de daalt agressie weer en doet mij sterk denken aan een nummer als Vermillion van het derde album. Over het algemeen vind ik dit album meer gelijkenissen treffen met het derde album als met elke andere Slipknot plaat. Al zou The Negative One en Sarcastrophe niet misstaan hebben op het debuutalbum.
Het andere rustige nummer op het album Goodbye had voor mij beter als afsluiter kunnen fungeren omdat het een eerbetoon is aan Paul Gray, waardoor het hoofdstuk afgesloten kan worden.
Het album bevat alles wat Slipknot kenmerkt: de haat en agressie worden dit keer afgewisseld met een diepe emotionele lading.
IJzersterke comebackplaat!
Gepost op: 9 oktober 2014
Mooie Death Metal
Een nieuw project van alleskunner Dan Swanö.
Het album omvat pakkende nummers met mooie teksten. De stem van Swanö past perfect bij het concept van album.
Elk nummer vertelt een verhaal en de emotie die Swanö in zijn stem heeft laat dit verhaal echt tot leven komen.
Zoals verwacht heeft dit album (gelukkig) veel weg van Edge of Sanity en Opeth, maar toch blijft het een eigen onderscheidbaar geluid hebben.
Voor mensen die al bekend zijn met eerder werk van de Zweed is het verplichte kost. Anderen raad ik aan om eerst een paar nummers te luisteren omdat dit geen gewone death metal plaat is. Het kan soms even duren om er in te komen
Gepost op: 2 september 2014
Spookachtig goed!
Een Nederlandse band over een welbekende Nederlandse legende: De Vliegende Hollander.
Na de intro knallen de nummers er op los. De stemming is gezet.
De orchestrale black metal van de band vormt een perfect uitgangspunt voor de vertolking van de legende. De stem van Seregor is wederom goed te verstaan en de overige instrumenten zorgen voor een uitermate geschikte sfeer voor het horrorverhaal.
Het album is tekstueel eigenlijk opgedeeld in twee stukken. Nummers 1-3 gaan over een andere tijd, pas nadat de legende van De Vliegende Hollander is ontstaan en hoe zij tot op de dag van vandaag vervloekt rondvaart. De rest van het album gaat over het leven van kapitein Van der Decken en de verdoeming van het schip.
Bereid je voor op een wilde rit aan boord van het spookschip Vliegende Hollander met Van der Decken als kapitein.
Want hij zal varen, al betekent het zijn dood!
Gepost op: 1 augustus 2014
Degelijk album
'S Neerlands snelst rijzende band is terug. Na de vorige plaat is het snel gegaan met Carach Angren en hebben ze ook verwachtingen om waar te maken.
Dit keer is het album een concept over de oorlog, zelfmoord en aanverwante gruwelen. De stem van Seregor is, zoals op voorgaande albums, goed te verstaan waardoor het concept van het album duidelijk te beleven is.
Maar jammer genoeg voldoet dit album niet helemaal aan de verwachtingen. Soms wordt het allemaal iets té theatraal. De nummers zijn hierdoor lastiger van elkaar te onderscheiden dan op voorgaande albums. Waar halverwege het album mijn aandacht ook verslapt. Tot aan nummer 8: Little Hector, what have you done?. Dit nummer valt op vanwege de herkenbare melodie die in je hoofd blijft rondspoken.
Ondanks dat deze plaat het niet haalt bij zijn voorgangers is het wel een sterk album en zeker het luisteren waard.
Gepost op: 31 juli 2014
Symfonische horrormetal
De debutplaat van Carach Angren is sterk. Zo sterk dat ze zich na zo'n album makkelijk kunnen meten met de oude rotten als Cradle of Filth en Dimmu Borgir. Waarbij ze naar mijn mening die laatste zeker overtreffen.
Carach Angren is symfonisch, hard en catchy.
De intro maakt meteen al duidelijk waar we mee te maken hebben. Duistere tijden met schaduwen en geesten.
Frontman Seregor gorgelt er op los, maar is goed genoeg te verstaan om dit album niet alleen te kunnen luisteren, maar ook het spookverhaal te kunnen beleven.
Nummers als A Strange Presence Near The Woods, Haunting Echoes from the Seventeenth Century en The Carriage Wheel Murder zullen nog gedurende lange tijd in je hoofd ronddwalen, net als de vrouw in het wit door de bossen van Lammendam.
Dus voor mensen die ook vinden dat Dimmu Borgir de laatste jaren geen sterk album meer hebben geleverd is dit album van Nederlandse bodem een aangename aanwinst.
Gepost op: 27 juli 2014
Orchestrale Rage
Het Duitse Rage was al bekend met een orchestrale invalshoek en dit album is in feite een voorzetting van het album Lingua Mortis uit 1996.
Alleen het verschil tussen deze band en Rage is dat er voor dit album is samengewerkt met twee verschillende orkesten uit Spanje en Rusland.
Ook bevat deze band twee zangeressen die niet in Rage zitten. Hierdoor is het dus geen Rage 'eigen' album.
Tekstueel gaat het over heksen, hekserij en heksenverbranding in Gelnhausen, 1599. Allemaal geschreven door vocalist Peter Wagner en gecomponeerd door multi-instrumentalist Victor Smolski.
Klasse plaat!
Gepost op: 26 juli 2014
Starkill
Voorheen bekend als Massakren, maar nu bekend als Starkill. Deze naam past ook beter bij de muziek.
Voor een Amerikaanse band klinken ze aardig Scandinavisch. Bands als Wintersun, Children of Bodom en Kalmah komen bij mij op. Maar toch heeft deze band een eigen geluid.
Het heeft wel wat weg van eerder genoemde bands, maar de zanger heeft een zwaarder stemgeluid wat ook meer diepte geeft aan de muziek.
De teksten behandelen ook een ander thema dan de Scandinavische genregenoten. In plaats van de standaard (of soms kinderachtige) teksten over dood, zelfmoord en haat gaan de teksten over een andere
wereld van fantasie, magie en veldslagen.
Ook heeft dit album een vleug symfonische black metal er door heen gemixt om het gehele plaatje een voller geluid te geven.
Aanrader voor fans van Finse melodeath of ook Götenburg death of zelfs voor mensen die open staan voor experimentele black metal.
Uitstekende plaat van deze Amerikanen.