Alle recensies van Guido v.
Gepost op: 22 januari 2016
Born To Raise Hell
Lemmy was Born To Raise Hell! Snoeiharde plaat van Motörhead en ook deze cd weer een dikke prima. Geen poes pas, geen concessies, 100% Motörhead!
Gepost op: 22 januari 2016
Aangename verrassing.
Wanneer je naar de hoes kijkt, wordt je op het verkeerde been gezet. March ör Die is wellicht een van de wat langzamere cd's van Motörhead en dat is toch wel een verrassing, maar wel aangenaam. March ör Die is in mijn optiek een vergeten CD, maar is wel goed. Motörhead blijft Motörhead en verveelt nooit.
Gepost op: 22 januari 2016
Remake
Zover ik begrijp is On Parole een soort remake van het eerste album, alleen dan beter geslaagd. Motörhead is nog niet zo snel als dat we van ze gewend zijn, maar de toon wordt gezet en belooft veel goeds voor in de toekomst, wat ook is gebleken. Titeltrack On Parole is steengoed, en ook de cover Motorhead komt goed tot zijn recht. Oude garde of nieuwe garde, elke liefhebber van Motörhead zou deze cd moeten hebben. Het fundament is hier gezet.
Gepost op: 22 januari 2016
Goede nummers, slechte productie
Orgasmatron brengt geen verrassing, en dat is maar goed ook. Je houdt van Motörhead en gelukkig blijven de heren trouw aan de formule Motörhead. De nummers zijn goed, alleen had het album wat beter geproduceerd kunnen worden. Dit haalt toch een beetje het leuke van de CD weg en ben ik van mening dat op een live cd de nummers van Orgasmatron beter tot hun recht komen.
Gepost op: 22 januari 2016
Bijna een meesterwerk
Het vervelende van Lamb Of God is altijd dat er op elke cd wel een paar mindere nummers zijn. De band heeft op een of andere manier niet de kracht om 100% top te zijn op elke cd. Ook bij Sacrament is dat geval. Na een aantal prachtige nummers zoals Redneck, Requiem en Walk With me In Hell komen er ook nummers die niet zo fantastisch aanslaan zoals Descending en Beating On Deaths Door. Over de gehele CD zijn er meer positieve punten dan negatieve, en vandaar ook de 4 sterren.
Gepost op: 22 januari 2016
Prima
System of a Down is een leuke band, maar slaat niet altijd aan. De CD bevat een aantal uitschieters, maar de rest is degelijk. Na Toxicity zijn de leden er niet in geslaagd om er een schepje bovenop te doen.
Gepost op: 22 januari 2016
Prachtig
Je hebt metalcore en er bestaat metalcore. Wat mij betreft is dit de definitie van metalcore. Geen concessies op het gebied van 'clean vocals' maar ruw tot het eind. Frustratie en teleurstelling zijn diep geworteld in de lyrics, waardoor de breakdowns in bijvoorbeeld 'Mercy' en 'Dear Youth' nog harder door je speakers heen blazen. Gitaartechnisch wellicht geen meesterwerk, maar het collectief staat als een blok beton waar geen barst in is te krijgen. Een van de beste albums ooit gemaakt, niet alleen van de band, maar van de gehele metalscene.
Dikke aanrader!
Gepost op: 22 januari 2016
Strak
Alleen al voor de cover dan CD zou je de CD moeten kopen. In mijn ogen de beste artwork van Motörhead. Ik moet zeggen dat ik wel met deze CD bekend was, maar nooit echt geluisterd heb. Het blijkt wel in de live shows van Motörhead dat het een geslaagde CD is, nummers als Going To Brazil en The One To Sing The Blues blijven populair live. Van de week voor het eerst deze cd opgezet en ook deze is weer retestrak. Met 2 gitaristen klinkt het gitaarwerk nog harder, wat alleen maar beter is voor Motörhead. Dikke pluim voor Lemmy & Co!
Gepost op: 22 januari 2016
Lemmy is Rock 'n Roll
Wanneer je de cd aan het luisteren bent, heb je het vermoeden dat Motörhead nog wel 40 jaar door kan gaan. Helaas is gebleken dat Lemmy hierna snel zal overlijden. Dat maakt de CD niet per se beter, maar wel bijzonder. Deze CD doet niet onder voor elke andere CD van Motörhead. Rete strak, prachtig gitaarwerk van Phil en Lemmy's indentieke stem waarmee hij elk nummer zijn eigen twist geeft. Motörhead heeft bewezen, 40 jaar in het vak en 40 jaar puur Motörhead.
Gepost op: 22 januari 2016
Ruim voldoende
Deze cd is enigszins nostalgie, al klinkt dat vreemd wanneer de cd maar 6 jaar oud is. Deze cd kwam uit, aantal keer beluisterd en paar weken later zag ik voor de allereerste keer Motörhead live. Wanneer we de 21e eeuw en Motörhead erbij pakken, komt deze cd op de 2e plaats, onder Inferno. Desalniettemin is deze cd vlot, snel, heeft een paar hitjes zoals I Know How To Die & Bye Bye Bitch Bye Bye. Fans van Motörhead weten wat ze kunnen verwachten, en krijgen dit netjes opgediend. Voor de niet kenners, maak kennis met Motörhead via deze CD en je beleefd veel plezier!