Metal Experience interviewt Grand Supreme Blood Court

GRAND SUPREME BLOOD COURT is een death metalband uit Overijssel, opgericht door gitarist Eric Daniels (ex-Asphyx) samen met bassist Theo van Eekelen (Hail Of Bullets) en zanger Martin van Drunen, drummer Bob Bagchus en gitarist Alwin Zuur uit Asphyx. Het debuutalbum ‘Bow Down Before The Blood Court’ werd opgenomen in de Harrow studio en de Sonic Assault studio en gemixt door Dan Swanö (Edge Of Sanity, Bloodbath). Het album is begin november uitgekomen via Century Media Records. Genoeg reden dus om gitarist Eric Daniels eens wat vragen voor te leggen over Grand Supreme Blood Court. Om te beginnen, kan je kort omschrijven hoe Grand Supreme Blood Court tot stand is gekomen en waar de bandnaam vandaan komt? Eric: Het oorspronkelijke idee was om een project te gaan doen onder de naam The Company Of Undertakers. De reden waarom er van dat project nooit iets concreet is geworden was het drukke schema en de verplichtingen van iedereen in het project. Sommige riffs en stukken bleven liggen en werden amper opgepikt. De afstand dat we van elkaar wonen was ook niet echt bevorderlijk. Na verloop van tijd hebben Bob, Martin en ik het materiaal dat we hadden echter nog eens doorgenomen en hebben we in de oefenruimte twee nummers helemaal afgewerkt. De basis was daarmee gelegd. Omdat het project daarna min of meer in de ijskast werd gestoken vanwege de drukke schema’s en verplichtingen van iedereen stelde Martin een nieuwe bandnaam voor, evenals het idee om er een nieuwe en voltallige band van te maken. En zodoende was Grand Supreme Blood Court geboren. De bandnaam is ontstaan door een samenvoeging van de Grand Jury en het Supreme Court. Het concept is afkomstig van de bloedrechtbank welke echt bestaan heeft en nog bestaat. Gemarteld worden tijdens de uitspraak, bruut en hard. Hoe zijn jullie begonnen met het schrijven van het materiaal voor ‘Bow Down Before The Blood Court’?  Eric: De twee nummers die we al hadden geschreven met The Company Of Undertakers hebben we behouden en we zijn van daaruit verder gegaan. De riffs zijn allemaal door Alwin en mij in elkaar gezet, we hebben de nummers echter nadien samen met Bob verder uitgewerkt. In principe gaan Bob en ik steeds eerst samen de oefenruimte in om te jammen of om ideeën samen te voegen. Ik draag dan nieuwe riffs aan waarvan er ongeveer de helft daadwerkelijk gebruikt wordt, Alwin werkt op dezelfde manier. En daarbij leggen we steeds de basis van een nummer vast hoe het nummer moet beginnen, als ook de opzet en het karakter van de song. Die basis nemen we op met een doodnormale cassetterecorder zodat we nadien eventueel nog veranderingen kunnen aanbrengen. Die opname wordt dan omgezet naar een digitaal bestand en vervolgens naar de andere jongens gestuurd. Alwin en ik gaan daarna samen zitten om de ruwe songs meer inhoud te geven. Omdat we met twee gitaristen zijn hebben we op dat vlak ook meer mogelijkheden. Deze demo's zijn de leidraad voor de echte opnames die we nadien doen in een professionele studio. Hoe is het opname proces van het nieuwe album verlopen. Was dit nog anders dan dat jij gewend was uit het verleden, ik neem aan dat de opnamen technieken wel wat veranderd zijn? Eric: Klopt, in de loop der jaren is er veel veranderd op vlak van opnamemogelijkheden. Het is tegenwoordig ontzettend gemakkelijk om thuis zelf ideeën en riffs op te nemen en om ze nadien uit te wisselen, Ook het definitief opnemen in de studio met Frank en Harry was een waar genot om mee te maken. Dat was zeer relaxt allemaal, dankzij de modernste technieken. De tijd dat de tape van een acht sporen-recorder voortdurend teruggespoeld moest worden omdat stukjes opnieuw ingespeeld moesten worden is definitief voorbij en daar ben ik niet rouwig om. Verder zijn er eigenlijk geen tegenslagen in die zin van opnemen en het hele proces geweest. Dit album is dan ook op de meest profesionele manier in elkaar gezet. Dat het echter wat langer duurde dan was gepland, ja dat is soms inspelen op de wijzigingen die op het pad komen. Uiteindelijk is de schijf er en we zijn er verdomd happy mee. Wat is het belangrijkste ingrediënt voor een GSBC nummer volgens jou? Eric: Er moet een drive inzitten, de riffs moeten zagen en als er doom-parts in komen, super heavy, alles met gevoel en dus met hart en ziel gespeeld. In wezen niks anders dan ik destijds met Asphyx deed. Bob en ik voelen elkaar perfect aan, we hebben samen de overgangen van mid tempo naar doom uitgevonden. Het is ons op het lijf geschreven, vandaar het niet vreemd is dat je dat bij GSBC terug hoort. Dan is er nog de moddervette productie, die zo rauw en hard mogelijk is, daar staan we voor en dat is de formule die bij ons werkt. Jij bent na de release van Aphyx’s ‘On The Wings Of Inferno’, zo’n negen jaar geleden uit de muziek scene verdwenen. Wat heb je deze periode gedaan, en ben je op de achtergrond nog wel met muziek bezig geweest?  Eric: Voor mij was de reden om te stoppen dat ik de band in die periode niet meer kon combineren met mijn werk. Ik moest een keuze maken: ik moest me ofwel concentreren op muziek, ofwel op mijn baan. Ik heb daar toen goed over nagedacht en ik heb toen voor mijn werk gekozen. De populariteit van death metal was destijds flink aan het afnemen, de opkomst van het publiek tijdens optredens was stukken minder en daardoor had ik ook gewoonweg minder motivatie om door te gaan. Een vast inkomen is gewoonweg belangrijk om van te leven en die zekerheid had ik toen niet. Ik realiseer me heel goed dat we toen die headline-show hadden staan, desondanks heb ik toch de beslissing genomen om de handdoek in de ring te werpen. Ik heb daar veel mensen door teleurgesteld, ook Bob en Wannes die allebei destijds in Asphyx zaten. Muziek maken heeft alles te maken met gevoel en dat moet gewoon goed zitten. Ik ben niet het type persoon dat ongemotiveerd aan een job kan beginnen of op die manier door kan gaan. Vroeg of laat loop ik dan tegen een muur en bedenk dan dat het zo niet verder kan. Ik heb die beslissing destijds genomen en zoals altijd sta ik achter genomen beslissingen. Ik ben me toen inderdaad gaan concentreren op andere zaken in mijn leven. Het maken van muziek heb ik toen helemaal naar achteren geschoven en op een gegeven moment had ik helemaal geen zin of motivatie meer om gitaar te spelen of om te werken aan nieuwe nummers. Ik had op een gegeven moment ook niet meer het gevoel dat ik muzikant was. Ik heb toen inderdaad depressies gehad, evenals een verslaving aan slaappillen. Die periode was een zeer zwarte periode in mijn leven. Ik realiseerde toen niet dat muziek maken bij mij hoort en dat muziek maken me een voldoening geeft die ik gewoonweg nodig heb. Dat is achteraf pas gebleken. Ik hield mij toen vooral met andere dingen bezig zoals mijn familieleven, fietsen en veel bewegen. Ik kreeg eveneens antidepressiva voorgeschreven maar ik heb die nooit gebruikt. Ik heb dat weliswaar geprobeerd maar ik heb gewoonweg alles terug uitgekotst en nadien weggegooid. Die rommel haalt de dynamiek uit je gevoel en je leven, je wordt daar naar mijn mening echt niet beter van. Toen het slecht met mij ging is Bob de enigste persoon geweest uit de metalwereld die begaan met me was. Ik koester dat enorm en ik ben hem daar nog steeds ontzettend dankbaar voor. Net daarom voelt het ook weer zo goed om samen muziek te maken. Het voelt aan als een soort van thuiskomen, ook met de andere kerels in de band trouwens. Ik heb me na die moeilijke jaren er terug bovenop geknokt, realiserend dat het gewoon zo niet langer kon. Achteraf gezien heb ik dit gewoonweg mee moeten maken.

Heeft deze afwezigheid nog invloed gehad op het schrijven van de songs?

Eric: Op de een of andere manier zijn er die negen jaar lang muzikale ideeën onbewust in me opgeslagen geweest tot het moment kwam waarop ik mijn gitaar terug oppikte en die riffs naar de oppervlakte kwamen. Ik kan niet voor andere mensen spreken maar iedereen heeft wellicht wel een fase in zijn of haar leven meegemaakt waarin niet alles rozengeur en maneschijn was. Het is een cliché maar de grootste rijkdom die een mens kan hebben is een goede gezondheid. Dat is één van de belangrijkste pijlers in dit leven. Dit heeft zeker invloed gehad op het schrijven van de riffs, ongedwongen, geen druk voelend, gewoon de muziek maken waar ik weer zin in had en waar mijn hart ligt. Samen met de andere jongens vormde dat een goed en collectief geheel, wat je zeker terug hoort op de plaat. Het album heeft de titel ‘Bow Down Before The Blood Court’ meegekregen, waar staat deze titel voor en zit er nog een speciale gedachte achter? Eric: Klopt, het is buigen nederig voor de Bloedraad, die Bloedraad heeft echt bestaan of bestaat wellicht nog steeds ergens in deze wereld. Het concept van “Bow Down Before The Blood Court” is echter een fictief verhaal. Op onze plaat daalt de Bloedraad vanuit het niets op deze aarde om te zetelen en iedereen te veroordelen en te straffen. Als je eenmaal voor de Bloedraad verschijnt weet je dat je gaat sterven, de manier waarop is echter nog niet duidelijk want daarover wordt er net een uitspraak gedaan. Tijdens het uitspreken van het vonnis begint het martelen al bruut en zonder genade, dat is het principe van de Bloedraad. Na het vervullen van hun taak verdwijnt de Bloedraad van deze planeet om elders neer te strijken en het gebeuren een vervolg te geven. Alle teksten zijn met elkaar verbonden tot een groot en bruut geheel. Via het label kreeg ik naast het album ook alle songteksten aangeleverd, wat is de reden daarvoor? Eric: Geen idee, dat zou je ons platenlabel Century Media Records moeten vragen, wellicht om het iets gemakkelijker te maken de teksten te bekijken en daar eventueel vragen over te stellen? Haha, laat ik het maar bij de muziek houden, maar echter heb geen idee waarvoor ze dat doen. Weet zeker dat CMR daar een goede reden voor heeft. Hoe belangrijk is het voor jou dat mensen niet alleen naar je muziek luisteren maar ook je teksten lezen? Eric: Het zijn de teksten van Martin, hij heeft het hele concept geschreven vol overgave met hart en ziel wat je natuurlijk qua vocals kunt terug horen op de plaat. Super gewoon, mijn respect voor deze job! In dit geval van ons concept, is het belangrijk de teksten te vereenzelvigen met de muziek, deze staan in verbinding met elkaar, alles songs in volgorde van de tracklist vertelt het verhaal van de Blood Court, hoe die functioneert en wat er allemaal gebeurd tijdens deze bruutheden. Zitten er achter de teksten nog speciale achtergrond verhalen, zo ja kan je me daar dan nog wat over vertellen? Eric: De achtergronden van de teksten zijn bruut en hard ook, als je ze leest passen ze perfect bij de muziek. Geen genade, en het is tevens ook alles wat wij persoonlijk haten, dus agressie zit er volop in. “Public Castration” gaat over pedofielen waar we bruut mee afrekenen of waar mee afgerekend wordt, zulke zieke gewoonten worden bij ons afgestraft. Het idee kwam van Martin, hij heeft de bandnaam bedacht en het hele concept. De rechtbank in ons verhaal is fictief weergegeven, wij alle 5 als rechters om het uit te voeren, de namen heeft Martin ook bedacht. Zeer creatief en aansluitend op de bandnaam en het concept van het album. Het hele idee is origineel, en een perfecte mix van lyrics en muziek. Death metal met een geweldig concept !! We sentences you to…Death metal !!!

Zijn er nog specifieke dingen die jullie op het laatste moment hebben toegevoegd aan het album?

Eric: Eigenlijk zou de song  “Circus Of Mass Torment” op een 7” gaan verschijnen, dat was het idee, echter we hebben de song bij Harry (Harrow) opgenomen en het klonk zo beestachtig goed dat we toch besloten deze op de cd te zetten en het idee van de 7” te laten varen, dat was dus een laatste toevoeging. We vonden het eindresultaat gewoonweg te goed om op een beperkte oplage 7” te laten verschijnen. We zijn happy met dit resultaat, voor mij echt 1 van de favoriete songs, en deze song speelt ook zo fijn, een drive die maar doorgaat, heerlijk gewoon. Wat betreft de muziek op het album, ik kan me voorstellen dan mensen GSBC met Asphyx en Hail of Bullets gaan vergelijken. Waarmee onderscheid GSBC zich van deze bands? Eric: Sterker nog, dat wordt al gedaan. Ach weet je het is wel te begrijpen, gezien de line-up, echter mijn mening is dat als je de poppetjes met de namen weglaat en puur naar de muziek oordeelt er zeer zeker dikke vette verschillen zijn. Men mag het zelf bepalen, wij zijn daar vanaf het begin al zodanig mee bezig geweest dat GSBC een band op zichzelf is, wij varen onze koers, de andere bands hun koers, uiteindelijk is het een win win situatie, death metal in zijn puurste vorm met deze releases van deze bands, voor de fans lijkt het mij smullen. Uiteindelijk is het de muziek die spreekt, erover praten, analyseren is gewoonweg niet de manier een band af te rekenen. Natuurlijk zeikers en zwartkijkers blijf je houden, dat zit in die natuur van die mensen, “who the fuck cares” zeggen wij dan, als de fans ons tof vinden en ervoor gaan, krijgen ze van ons wat ze willen. Dat is de gedachte, zo is het en zo zal het blijven. GSBC heeft een andere aanpak qua componeren, de songs in elkaar zetten, de harmonie-lijnen van de 2 gitaren, en op een zo bruut mogelijke manier, simplistisch geen technisch gedoe, in your face, ect ect. Daarnaast speelt Alwin hogere melodieën en dat geeft een creepy en dark effect. Ik ga dat verschil met de andere 2 bands dan ook verder niet uitleggen, ik ben geen verantwoording schuldig, het is de muziek die oordeelt, that’s it. Hebben jullie al enige reacties gehad van anderen op het nieuwe album en hoe denk je persoonlijk over het album? Eric:  Ja de reviews door bladen en on-line zines zijn super ! Het album wordt goed ontvangen. Persoonlijk denk ik dat we een zeer goede schijf gemaakt hebben, met alles erin wat we liefhebben, de energie spat er van af, en natuurlijk het geweldige mix-werk van Dan Swano, hij heeft het voor elkaar gekregen ons de sound te geven die we in gedachten hadden. Kortom, we zijn zeer happy met dit album, de songs, de sfeer, en samen als veteranen met bij elkaar over de honderd jaar aan ervaring. Ok, hier zijn dan nog enkele vragen zodat onze lezers je wat beter leren kennen.

Hoe ben je in de muziekindustrie terecht gekomen en wat motiveert je in het schrijven van songs?

Eric: Ik begon elektrische gitaar te spelen toen ik 14 jaar oud was (30 jaar geleden), ik had geen les, want de lessen die werden gegeven interesseerde me niet heel erg. Ik leerde het gitaar spelen mezelf aan, elke dag spelen op dat ding op mijn kamer bij mijn ouders. Ik verdiende mijn eerste gitaar tijdens de school-jaren met een krantenwijk samen met mijn broer. Ik begon met gitaarspelen toen ik het nummer "black out" van de Scorpions hoorde. Ik vond de rhtym gitaren op dat album zo gaaf, dat het ging borrelen in mij om gitaar te spelen. Ook heb ik geprobeerd om nummers te spelen vanaf het begin van de Saxon en de Judas Priest albums. Dat was toen moeilijk, maar ik gaf nooit op. Na verloop van tijd werd dat te zacht voor mij, ik wilde meer bruut spelen, de emotie, een uitlaatklep voor mijn gevoelens. Toen Venom's "Welcome to Hell" werd uitgebracht, was ik verkocht, knock-out, dat was de stijl die ik wilde spelen. Technische dingen mag ik graag naar luisteren, maar niet om te spelen. Later speelde ik de eerste Metallica albums, SOD en Anthrax, simpelweg dat was strakke speelstijl die ik echt leuk vond. Niet erg technische riffs, maar zeer efficiënt. Natuurlijk was dat na verloop van tijd ook niet meer bruut genoeg. Ik bleef het strakke gitaarspel houden, gecombineerd met mijn gitaargeluid, en dat is tot op heden mijn manier van spelen. Ik speelde in een paar lokale bands, totdat het verhaal kwam van bassist Benno die contact had met Bob, en zei of dat Asphyx een tweede gitarist nodig had. Vanaf dat moment was mijn deelname in Asphyx een feit. Het motiveren van componeren begint natuurlijk met inspiratie, Bob en ik zijn echte horror/thriller movie freaks, daar haal ik veel inspiratie uit, de sfeer die gecreëerd wordt, wordt op een of andere manier omgezet naar riffs. Natuurlijk hoor ik ook veel muziek om me heen, en pik datgene daaruit wat ik gaaf vind. Kopiëren van riffs begin ik niet aan, alles moet vanuit inspiratie spontaan ontstaan. Soms raak ik de gitaar een week of 2 niet aan puur om de focus even op iets anders te leggen. Muziek maken blijft mensenwerk en geen machine die riffs uitspuwt. Wat zijn jou belangrijkste invloeden op muzikaal gebied en hoe moeilijk is het om origineel te blijven? Eric: Zoals ik hierboven al aangaf, movies en muziek zijn belangrijkste invloeden, en natuurlijk de begin 90 jaren death metal, ik vind dat destijds de gaafste muziek is geschreven, ook hang ik daar nog wel in als het om componeren gaat, traditionele doom death is het gaafst om te spelen en te luisteren. Origineel zijn dat is al lang passe, het gaat om de emotie en met hart en ziel spelen. Wat is jullie drijfveer om albums uit te brengen in deze tijden waarin een fan liever download dan albums koopt? Eric: De drijfveer is bij ons het samenspelen, optrekken met elkaar, als vrienden veel lol hebben, en genieten van de mooie dingen. Het proces van een plaat maken. Ja, dat zijn de hedendaagse technieken, downloaden ect, echter een live-show bezoeken gaat nog steeds in real, geen virtuele poespas haha. Ook al wordt onze muziek gedownload, feit is dat het uiteindelijke resultaat is dat men onze muziek hoort, en daarmee hebben we dan ons doel bereikt. In eerste instantie spelen we muziek voor onszelf, wat wij gaaf vinden, compromisloos dus. Denk je dat downloaden van muziek in de toekomst een nog groter probleem wordt en wat zal de invloed zijn op de metalscene? Eric: Geen idee, natuurlijk gaat de technologie door, dat heet vooruitgang, voor sommigen een ramp of niet conventioneel genoeg. Echter je houd het niet tegen, beste is erin mee te gaan, ondanks dat het haken en ogen heeft. Die invloed zal niet alleen in de metal-scene te merken zijn, maar alle muziek breed genomen. Feit blijft, muziek maken is een expressie, die wordt opgepikt of niet. Hoe kijk je tegen de metal-scene, is er nog iets dat je mist of zou je zelf nog iets toe willen voegen? Eric: De metal-scene is een broederschap, een manier van leven, dat was vroeger zo, dat is nog steeds zo, vroeger was het verschil groter, alleen als je lang haar had hoorde je erbij in de metal-scene, tegenwoordig is dat niet meer zo, ja ik stam nog uit de oertijd van de metal haha, maar heb de ontwikkelingen dus meegemaakt. Muziek raakt je in hart en ziel, en dat heeft niks met uiterlijk te maken. Ik ben zeer tevreden met de huidige metal-scene, vind het leuk terug te zijn en te genieten van de mooie dingen. Hoe ziet de toekomst van GSBC eruit, zijn er bijvoorbeeld nog plannen om te gaan touren al zal dit lastig worden met de verschillende activiteiten van diversen bandleden? Eric: Touren gaan we niet doen, daarvoor zijn er teveel verplichting van ons ieder, weekend-shows en festival shows gaan we doen. Momenteel hebben we 3 shows geboekt staan: 1 december – Ingolstadt 14 december – Eindhoven Metal Meeting 5 januari – Hedon, Zwolle Eric: We kijken gewoon wat er op ons af komt, ons agency TMR doet dat voor ons, geweldig ! Altijd spannend wat de toekomst gaat brengen betreffende de live-shows, ontzettend veel zin hebben we erin onze muziek live te verkondigen. Ik wil je bedanken voor dit interview en vooral succes met jullie nieuwe album toewensen, de laatste woorden zijn voor jou. Eric: Jij ook bedankt Eugene voor dit interview, en succes met Metal Experience, naar onze fans…stay brutal ! we sentences you to…death metal !! YOU rule !!!

Line-up:

Grand Magistrate Bagchus - Firing squad commander and coffin drummings

Grand Judge Daniels - Axe wielding beheader guitar

Grand Prosecutor van Drunen - Verdicts, sentences and tormented howls

Grand Registrar Zuur - Blood runes and flesh-saw guitar

Grand Executioner van Eekelen - Torture instruments and slaying bass

Albums: 2012 - Bow Down Before The Blood Court