Duitse, poëtische teksten zijn het handelsmerk van de Nieuwe Duitse Doodskunst. Bekende bands uit dit genre zijn Das Ich, Goethes Erben en Relatives Menschsein. In hun liedjes behandelen de muzikanten typische gotische thema's: dood, eenzaamheid, isolement, kritiek op religie en wereldmoeheid. Vergankelijkheid is een groot thema dat ook tot uiting komt in de outfits en podiumoptredens van de bands. Waanzin en wanhoop worden visueel en muzikaal uitgebeeld - soms surrealistisch.
Het begin van dit genre was het muzieklabel Danse Macabre - specifiek ook Bruno Kramm van Das Ich - dat begin jaren negentig de eerste bands van de Nieuwe Duitse Doodskunst uitbracht, waarbij de naam van het nieuwe genre werd bedacht door muziekjournalisten. Na de "Neue Deutsche Welle" moest het nu de "Neue Deutsche Todeskunst" worden. Overigens kunnen artistieke werken uit de Middeleeuwen en de Barok zeker omschreven worden als "oude doodskunst". Vanitas-motieven waren toen al een populair stijlmiddel.
Muzikaal is de Nieuwe Duitse Doodskunst elektronisch. In tegenstelling tot neoklassieke muziek worden klassieke instrumenten gegenereerd met synthesizers. Verder zijn er elektrische gitaar, elektrische bas, geluidseffecten als bellen en samples en drumcomputers. Tegenwoordig vind je in de zwarte scene nauwelijks nog nieuwe bands van het genre. Das Ich, Lacrimosa, Sopoer Aeternus en een paar andere bands houden echter het fort.
